Η Καταδίωξη (1966): Μια πολύ καλή ταινία που θάφτηκε, αλλά με μεγάλο παρασκήνιο!!!

Τhe Chase (H Καταδίωξη) (1966)

Σκηνοθεσία:  Arthur Penn

Παραγωγή: Sam Spiegel

Σεναριο: Lillian Hellman 

Ηθοποιοι: Marlon Brando                Jane Fonda                Robert Redfornt               E.G. Marshall                Angie Dikinson               Robert Duval                Jocelyn Brando κ.ά.

Μουσική: John Barry

Το στόρυ συνοπτικά: Στο Τέξας ο Μπάμπερ Ριβς ένας κρατούμενος των φυλακών δραπετεύει και ως λαθρεπιβάτης των τρένων οδεύει προς την πόλη του. Εκεί που με το που μαθαίνεται η δραπέτευση ανασττατώνονται όλοι γιατί η γυναίκα του δραπέτη έχει γίνει ερωμένη του Ρότζερς του συμμαθητή του που είναι γιος του πετρελαιά της περιοχής. Ο τελευταίος έντρομος πιέζει το σερίφη να καθαρίσει μόνο που αυτός στο τέλος και με μεγάλο κόστος υπερασπίζεται το νεαρό δραπάτη από το λιντσάρισμα. 

Είναι μια ταινία που χρόνια τώρα απορούσα γιατί δεν πολυπαίζεται σήμερα. Εγώ τη θυμάμαι σαν μια πολλή καλή ταινία με γρήγορα ρυθμό και σασπένς. Και ψάχνοντας τώρα στοιχεία για να σας την παρουσιάσω -μόνο σε αγγλόφωνα blogs βρήκα-  έπεσα έκπληκτος πάνω σε ένα φοβερό παρασκήνιο για το πώς φτιάχτηκε αυτή η ταινία, πως θάφτηκε από την αμερικάνικη κριτική, πήγε άπατη από εισιτήρια εκεί ενώ είχε μεγάλη επιτυχία εδώ στην Ευρώπη.

Όλα ξεκίνησαν από τον παραγωγό της τον Sam Spiegel, έναν μεγαλοκαρχαρία του Χόλυγουντ με πολλές αντιπάθειες και προκλητικές επεμβάσεις στα σενάρια και τα casting. Το συγκεκριμένο σενάριο που το είχε πρωτογράψει πριν 7 χρόνια η θεατρική συγγραφέας Lillian Helman.  Βασιζόταν στο ομώνυμο θεατρικό έργο (1952) και μετέπειτα μυθιστόρημα (1956) του Horton Foote. Ξεσαλωμένος ο Σπίγκελ από τη μεγάλη επιτυχία που είχε κάνει λίγα χρόνια πριν με το «Ο Λώρενς της Αραβίας» του είχε αλλάξει τα φώτα. Μόνο που η μεγάλη του παρέμβαση:  να είναι ο δραπέτης και η γυναίκα του Αφροαμερικανοί για να μεγαλώνει ο τρόμος των κατοίκων της πόλης δεν έγινε δεκτή από κανέναν σκηνοθέτη. Ούτε από τους: David Lean, Ελία Καζάν, Γουίλιαμ Γουάιλερ, Fred Zinnemann, και   Joseph L. Mankiewicz που στράφηκε στην αρχή ούτε από τον ανερχόμενο νεαρό Άρθουρ Πεν που προσέλαβε στο τέλος. Γιατί

όλοι τους ήξεραν το έργο, ήταν προοδευτικοί άνθρωποι και δεν ήθελαν να ενισχύσουν τη ρατσιστική βία της εποχής. Μόνο που χωρίς να τον ρωτήσει του επέβαλε έναν δικό του  κάμεραμαν και όταν αυτός αρρώστησε του επέβαλε και τον δεύτερο που δεν είχε όμως πείρα από νυχτερινά πλάνα και είχε πολλά τέτοια η ταινία. Ο μεγάλος χαμός έγινε με τους ηθοποιούς: Ο Μάρλον Μπράντο στην αρχή προοριζόταν για γιος του πετραιλαιά Ρότζερς αλλά μετά από 7 χρόνια ήταν πλέον μεγάλος και τον έβαλαν για σερίφη. Μόνο που τότε ο Μάρλον ήταν στις πολύ κακές  του γιατί είχε αρρωστήσει σε μια αποστολή της UNICEF στην Ινδία. Λέει ο έρημος ο Πεν ότι του έβγαλε την πίστη στα γυρίσματα. Του έλεγε να προσπαθήσει να ξεφύγει λιγάκι από το μπραντικό στυλάκι του μουρμουρίσματος καθώς ο σερίφης πρέπει να μιλάει πιο δυνατά. Μουλάρι ο άλλος! Στις κακές της ήτανε και η Τζαίην Φόντα γιατί δε είχε ξεπεράσει ακόμη τη στενοχώρια της που δεν της εμπιστεύτηκε ο Ντέϊβιντ Λιν τη Λάρα του «Δόκτωρ Ζιβάγκο». Και πήγε μόνο και μόνο επειδή της το ζήτησε ο Μπράντο καθώς ο πατέρας της ήταν στενός φίλος και συμμαθητής της μάνας του στη σχολή θεάτρου που έβγαλαν. Μόνο που γρήγορα άλλαξε γιατί γνωρίστηκε στα γυρίσματα και ταιριάξανε με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Για τον οποίο ο Πεν λέει τα καλύτερα λόγια καθώς δεν

τον είχε ακούσει καθόλου, ήταν η δεύτερη ταινία του, αλλά έδειξε τον μεγαλύτερο επαγγελματισμό. Πήγαινε λέει νύχτα στο χώρο που θα γίνονταν τα γυρίσματα της καταδίωξης και έτρεχε με τις ώρες για να είναι πιο φυσικός. Το έργο έχει και την πρώτη εμφάνιση στον κινηματογράφο –είχε παίξει μέχρι τότε μόνο στην τηλεόραση- του Ρόμπερτ Ντυβάλ. Και για πρώτη     φορά μαθαίνω ότι έπαιζε και η αδελφή του Μάρλον Μπράντο η Jocely

Διάβασα επίσης ότι θα πρέπει να την ξαναδεί με νέο μάτι η αμερικάνικη κριτική γιατί κακώς την είχανε τότε θάψει.

Εγώ πάντως θυμάμαι την «Καταδίωξη» ως μια συναρπαστική ταινία  και ότι στην Ελλάδα παιζόταν για πολύ καιρό.