ΤΑΙΝΙΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ !!!

Σημείωση1: Σίγουρα και πρόκειται για υποκειμενικές κρίσεις και δεν επιθυμώ να σας στενοχωρήσω μέρες που είναι. Πάρα μόνο να σας ευχηθώ Χρόνια Πολλά, υγεία και νέες κινηματο-γραφικές απολαύσεις για τη χρονιά που έρχεται.

 

Η κατάταξη των ταινιών γίνεται με χρονολογική σειρά:

 

1. ΧΑΠΠΥ ΝΤΑΙΗ(1976)

 

 

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Παντελής Βούλγαρης

ΣΕΝΑΡΙΟ: Παντελής Βούλγαρης βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ανδρέα Φραγκιά «Ο Λοιμός»

Δ/ΝΤΉΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑΣ:  Γιώργος Πανουσόπουλος

ΜΟΥΣΙΚΗ: Διονύσης Σαββόπουλος

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Στάθης Γιαλελής, Γιώργος Μοσχίδης, Κων/νος Τζούμας, Ζωρζ Σαρή κ.α.

 

Πρόκειται για την πρώτη προσπάθεια κινηματογραφικής εξιστόρησης της φρίκης της Μακρονήσου. Αυτού του κολαστηρίου-ξερονησιού απέναντι από το Λαύριο που από το 1947 μέχρι τις αρχές του 1950 χρησιμοποιήθηκε σαν στρατόπεδο «Εθνικής Αναμόρφωσης» για πολιτικούς κρατούμενους και ύποπτους αριστερών φρονημάτων φαντάρους.

Μιας ταινίας που μέσα στον αριστερό και δημοκρατικό οίστρο της Μεταπολίτευσης γνώρισε την αποθέωση από το κοινό και απέσπασε περί τα 10 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μόνο που εκείνο το κοινό γνώριζε λεπτομερώς το θέμα και μπορούσε να αντέξει την ελλειπτική αφήγηση του σκηνοθέτη. Κάτι που σήμερα δεν αντέχεται καθώς η απουσία ιστορικής αναφοράς και η μη στρωτή ροή της, μπερδεύει το θεατή και δεν καταλαβαίνει για τί πρόκειται. Και αν έχει μείνει τώρα κάτι από αυτή την ταινία είναι η μουσική του Σαββόπουλου και εκείνη η τραγουδάρα με τον Μιχάλη Μενιδιάτη «Λαϊκός Τραγουδιστής»: «…Βλέπω φτωχούς ανθρώπους/ με πληγωμένο εγωισμό/ όμως είμαι ο τελευταίος/ γιατί δεν έχω ούτε κι αυτό….»

 

2. ΟΙ ΤΕΜΠΈΛΗΔΕΣ  ΤΗΣ  ΕΎΦΟΡΗΣ   ΚΟΙΛΆΔΑΣ (1978 )

 

 

Σκηνοθεσια: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Σεναριο: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Bασίλης Διαμαντόπουλος, Γιώργος Διαλεγμένος, Δημήτρης Πουλικάκος, Nικήτας Tσακίρογλου, Oλγα Kαρλάτου.

Εδώ πρόκειται για τέσσερις άντρες, ένας πατέρας και τρεις γιοί που κλεισμένοι σε μια πολυτελή βίλα τρώνε και πίνουνε και συνουσιάζονται εναλλάξ με την οικιακή βοηθό. Εδώ μας φάγανε οι συμβολισμοί που δίναν και παίρναν εκείνη την περίοδο που γυρίστηκε. Αμπελοφιλοσοφίες και άρατα κούρατα με τι σημαίνει το ένα και τι σημαίνει το άλλο. Και κομπλεξαριζότανε ο έρημος ο θεατής που δεν καταλάβαινε τις «βαθυστόχαστες» μπούρδες. Γιατί άλλο οι προθέσεις του δημιουργού και άλλο το αποτέλεσμα. Εκείνο το ρημάδι «το πώς το λες είναι το θέμα». Για μένα η ταινία τώρα δεν βλέπεται και κανένας νέος θεατής δεν θα μπει στη βάσανο να λύσει σταυρόλεξα.

3. 1922 (1978)

 

Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος
Σενάριο: Νίκος Κούνδουρος, Στρατής Καρράς βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη «Νούμερο 31328»
Δ/ντής φωτογραφίας: Νίκος Καβουκίδης
Ηθοποιοί: Βασίλης Λάγγος, Αντιγόνη Αμανίτου, Βασίλης Κολοβός, Ελεονώρα Σταθοπούλου, Μπέττυ Βαλάση, Όλγα Τουρνάκη, Ζαχαρίας Ρόχας, Όλια Λαζαρίδου, Νίκος Κάππιος, Άλκης παναγιωτίδης, Γιώργος Χαραλαμπίδης, Λευτέρης Χαρωνίτης, Βασίλης Τσαγκλός, Μιχάλης Γιαννάτος, Κατερίνα Γώγου, Βάσος Ανδρονίδης, Μαίρη Θηβαίου, Γιάννης Ροζάκης, Πέτρος Ζαρκάδης, Μηνάς χατζησάββας.

Μεγάλο και δυνατό καστ αλλά η ταινία βγήκε καρικατούρα. Γιατί ένα τέτοιο εγχείρημα: να παρουσιάσεις δηλαδή τη βασανιστική πορεία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας που συνελήφθησαν από τα στρατεύματα του Κεμάλ και οδηγήθηκαν στην εξάντληση και το θάνατο, εμπίπτει στα όρια της υπερπαραγωγής και όχι να προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα με ένα νταμάρι της Αττικής. Απαιτούνται δηλαδή χρήματα και δεν τα φέρνεις βόλτα με πενταροδεκάρες. Και εκεί νομίζω έχασε το θέμα ο Κούνδουρος που τον πάω πολύ σαν σκηνοθέτη και με πόνο ψυχής γράφω γι’ αυτήν εδώ την «πατάτα» του.

4. ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (1980)

Σκηνοθεσία: Θεοδωρος Αγγελόπουλος  Σενάριο: Θεοδωρος Αγγελόπουλος Δ/ντής Φωτογραφίας: Γιώργος Αρβανίτης Μουσική: Χριστόδουλος Χάλαρης

Ηθοποιοί: Ομέρο Αντονούτι, Χριστόφορος Νέζερ, Τούλα Σταθοπούλου, Μιχάλης Γιαννάτος κ.ά.

Εδώ είναι που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Δραπέτες ληστές με φουστανέλες και αρχηγό το Μεγαλέξανδρο επίσης με φουστανέλα αλλά και με περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη αυτός –ο έρημος ο Αντονούτι σερνότανε χράπα χρούπα με κάτι παλιοτσάρουχα που πρέπει να τον «εκοβαν»- πιάνουν ομήρους κάτι πλούσιους και γυρνώντας από χωρίου εις χωρίον συναντάνε και κάτι αναρχικούς με μακριά πανωφόρια και κασκόλ και ποιος είδε το Θεό και δεν τον εφοβήθηκε.

Μόνο που ο εθνικός μας σκηνοθέτης είχε διαπράξει εδώ και μια … λαθροχειρία. Η σκηνή της ταινίας που έβαλα είναι παρμένη αυτούσια από τη βραζιλιάνικη ταινία «Κανγκασέϊρο» (1953) του μεγάλου  σκηνοθέτη Λίμα Μπαρέτο, ταινία που εδώ παίχτηκε στο Studio της οδού Τρικόρφων γύρω στο 1968,  και είχε να κάνει με αντάρτες της υπαίθρου εμφορούμενους από ένα κράμα επαναστατικών και θρησκευτικών δοξασιών όπου σε μια στιγμή ο αρχηγός τους ως άλλος Αϊ Γιώργης φωτογραφίζεται να λογχίζει το δράκο … καλή ώρα σαν τον Μεγαλέξανδρο!

 

 

5. ΗΝΙΟΧΟΣ (1994)

Σκηνοθεσία: Αλέξης Δαμιανός

Σενάριο: Αλέξης Δαμιανός
Δ/ντής φωτογραφίας: Χρήστος Βουδούρης
Ηθοποιοί: Βάσιας Ελευθεριάδης, Αλέξης Δαμιανός, Θοδωρής Πολυζώνης, Δημήτρης Παπαναστασίου κ.ά.

 

Και εδώ οι προθέσεις πολύ καλές: κάποιος που έχει ως είδωλο τον Ηνίοχο περνάει μια περιπέτεια 50 χρόνων από το 1941 έως το 1991 μέσα από ταλαιπωρίες και περιπέτειες, δραπετεύει από τους Ιταλούς στα βουνά αντάρτης εμφύλιες περιπέτειες και πάει λέγοντας, αλλά το πράγμα δεν βγαίνει. Τα τοπία της Πάρνηθας και των χωριών της Αττικοβοιωτίας αδυνατούν να σώσουν τις υποκριτικές υπερβολές της –και τώρα τελευταία που την ξαναείδα- μου θύμισε τα σκετς που παίζαμε στο σχολείο.

 

____________________________

Σημείωση2: Πιστεύω πως οι ταινίες αυτές θα μπορούσαν να ενταχθούν στα λεγόμενα cult movies και να παίζονται στα ανάλογα φεστιβάλ για να ξεδίνει λιγάκι ο κόσμος. Εκτός βέβαια από το Χαππυ Νταίη και το 1922 που από μόνο του το θέμα δεν σηκώνει αστεία.