Ένα ισπανικό μάθημα στην αμερικανιά !!!

 

 

 

Κανείς δεν Μπορεί να μας Σώσει!(Que Dios nos Perdone) Ισπανία 2016

Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Σορογκόγιεν Σενάριο: Ισαμπέλ Πένια, ςΜοντάζ: Αλμπέρτ ντελ Κάμπο, Φερνάντο Φράνκο Μουσική: Ολιβιέρ Αρσόν Πρωταγωνιστούν: Αντόνιο ντε λα Τόρε, Ρομπέρτο Άλαμο, Χαβιέ Περέιρα.

 

Πηγαίνοντας εψές το βράδυ στο θερινό της γειτονιάς μου, μετά την επιστροφή στο Κλεινόν Άστυ, και με μοναδικά κριτήρια: το φτηνό εισιτήριο της Τετάρτης, το «αστυνομικό θρίλερ» και το «Ισπανία», έπεσα πάνω σε μια απροσδόκητη και τεράστια θετική έκπληξη!

Μια ιστορία serial killer που εξελίσσεται στην Μαδρίτη τον Αύγουστο του 2011 εν μέσω των μαχητικών διαδηλώσεων της κρίσης και του πυρετού της αναμενόμενης επίσκεψης του Πάπα. Και έρχεται αυτός ο Σορογκόγιεν να χειριστεί το θέμα με έναν εντελώς δικό του τρόπο που και το θεατή αιχμαλωτίζει και στις βασικές αρχές της 7^ης Τέχνης πατάει.

Κοινωνικός προβληματισμός, μελέτη χαρακτήρων σε βάθος και όχι «άντε να πιάσουμε το δολοφόνο να πάμε για ύπνο». Όπως είναι ο κανόνας για τους Αμερικανούς συναδέλφους του.

Και αν μετά από πολύ καιρό αποφασίζω τώρα να γράψω για ταινία είναι που τη σκέφτομαι έντονα από το πρωί και νιώθω πως θα την σκέφτομαι για καιρό ακόμα.

Κατ’ αρχή είναι το στοιχείο της υποβάθμισης, λόγω επίσκεψης Πάπα, που επιθυμεί η αστυνομική διοίκηση και αναθέτει την υπόθεση σε δυο αστυνομικούς του «πεταμάτου»: τον δυσλεξικό και άκρως περίεργο Αλβέρδε και τον ευτραφή και επιρρεπή σε συνεχείς καβγάδες –μέχρι και με δυο συναδέλφους του πλακώνεται δημόσια για 20 λεπτά που αρνήθηκαν να του δώσουν για να συμπληρώσει το ποσόν που είχε ρίξει σε κάποιο μηχάνημα- Άλβαρο. Και αν με ρωτήσετε τώρα αν είναι τυχαίο που και τα δυο ονόματα αρχίζουν από «Αλβ» θα απαντήσω όχι, μιας και σε όλη την ταινία η κάθε λέξη το κάθε μικροσυμβάν

έχουν τη σημασία τους. Μόνο που οι γνώσεις μου στην ισπανική δεν μου επιτρέπουν να το προχωρήσω το πράγμα.

Και για να μη σας κουράζω θα αναφέρω μερικές από τις μεγάλες αρετές της ταινίας, αποφεύγοντας οποιαδήποτε αναφορά στην εξέλιξη του τόσο συναρπαστικού και απρόβλεπτου στόρυ.

Η διείσδυση στους χαρακτήρες των ηρώων με τα κοινωνικά, οικογενειακά, ερωτικά και υπαρξιακά τους προβλήματα. Ο μοναδικός σκηνοθετικός χειρισμός σκηνών όπως ο καυγάς που προανέφερα, το κυνηγητό του δολοφόνου μέσα στο τεράστιο πλήθος των διαδηλωτών και η σκηνή του τέλους που, για μένα, συνιστούν επιτεύγματα σεμιναριακού επιπέδου θα αφήσουν ισχυρό αποτύπωμα στην αγαπημένη μας τέχνη. Αλλά και η μουσική! Τι εκπληκτική υπόκρουση, τι περίεργη, τι παράξενη και πόσο ανεβάζει την ταινία.

Θα μπορούσα να  γράψω και άλλα και άλλα και να μην τελειώνω αλλά θα πρέπει κάπου εδώ να σταματήσω και να σας παροτρύνω από καρδιάς: να μην τη χάσετε αυτή την ταινία!